Dames 1 laat van zich horen

De bekeravonturen van dames 1

Het was een tijdje stil rond dames 1. Maar stilgezeten werd er allerminst. Na een zomer vol teambuildingsactiviteiten betraden we enkele weken geleden voor het eerst weer de groene mat. En wat voor één. Geen keihard modderveld waarop de grassprieten op net iets meer dan twee handen te tellen zijn, maar kakelvers GROEN kunstgras. Inmiddels zitten de eerste drie wedstrijden weer in de benen. Voor de beker werd er gebald tegen Victoria’04, Duindorp en dvv Delft. Een recap.

Zondag 1 september trapten we met een vernieuwd elftal op een zonnige nazomerdag af in Vlaardingen. De selectie leek (na) vorig seizoen flink uit te dunnen, maar kreeg gelukkig al snel weer de benodigde versterkingen. Er werd flink gevist in de vijver van de groenwitten van Antibarbari. Niet alleen maakte een heel elftal de overstap naar de Kanaalweg, waardoor er voor het eerst in de historie een dames 2 aan de club werd toegevoegd, ook Esmee (nog één), Esmeralda (aka Eus) en Raïssa (mét puntjes op de i) vonden het zwartwit toch net iets beter bij hen passen. En Aicha keerde na een seizoen afwezigheid weer terug in het vertrouwde shirt. Britt hing haar voetbalschoenen tijdelijk aan de wilgen om pas op de plaats te maken voor een baby en scoorde bovendien een plek als assistent-trainer naast Michel.

Terug naar Vlaardingen, waar we speelden tegen vierdeklasser Victoria’04. Het was flink zoeken tijdens die eerste – gelukkig zonovergoten – speeldag. Hoewel een tikkeltje geflatteerd, werd er met 5-1 verloren. Of de oorzaak de zwabberende zomerbeentjes, een belabberde conditie, nog niet op elkaar ingespeelde speelsters waren of een combinatie van dat alles; dat laten we over aan de – van onze zijde niet aanwezige – kijkers. Toch werd er af en toe wel degelijk lekker rond getikt en leek het er heel even op of we toch nog een gelijkspel uit het vuur zouden slepen. Liz mocht namens de Steeds Hoogerianen de allereerste goal van het seizoen op haar naam schrijven. Moe maar nog niet geheel voldaan keerden we terug naar 010.

Een week later was het de beurt aan onze vriendinnen van Duindorp om te proberen ons van de mat te vegen. Een bekende ploeg, met wie in het verleden de nodige wissewasjes hadden plaatsgevonden. Maar daar zouden we boven staan. Tactisch, technisch, fysiek en mentaal. Kortom: door onze voeten te laten spreken. En zo geschiedde. Angela tikte al snel de 1-0 binnen. Zo blij als een kind vierde zij haar eerste goal van het seizoen. Even later was het Mo die als vanouds het net wist te vinden. Duindorp kwam nog heel even dichterbij, maar wederom was het Mo die ‘m achter de Haagse goalie tikte. Esmee (aka Van Dalen) zorgde met buitenkantje rechts voor het fraaiste doelpunt van de hele middag en daarmee zat de eerste overwinning bovendien in de pocket; 4-2 prijkte er na 90 minuten op het scorebord.

Met twee wedstrijden gespeeld had elk van de vier teams drie punten op de teller. Het kon dus nog alle kanten op. De spanning was dan ook te snijden afgelopen zondag, toen we mochten aantreden tegen de groenwitten van dvv Delft. Speciaal voor de gelegenheid hadden we – bij afwezigheid van Mies, die nog even van de Spaanse zon genoot – aan de zijlijn versterking van Ian, die ons van de nodige tactische aanwijzingen voorzag. Helaas lukte het desondanks niet om de technisch sterke en goed op elkaar ingespeelde Delftenaren opzij te zetten. Gelukkig leverde een van Winnies wervelwinden nog wel een doelpunt op en kon ook zij de eerste achter haar naam schrijven. Dankzij de scheids konden we bovendien nog wat extra speelminuten in onze benen krijgen; het Surinaamse kwartiertje werd een halfuurtje en zo hadden we zomaar ineens een tweede helft die bijna een uur duurde. Maar ook dat mocht niet baten; het bleef bij 1-3. Daarmee zit het bekeravontuur er ook dit seizoen na een ronde op.

Stiekem konden we er niet heel erg om treuren. Het was immers ‘maar de beker’. Drie goeie potjes om erin te komen. Volgende week begint het echte werk: de competitie. Save the best for later. Wordt dus vervolgd.