Dames Een – SEP: reeeeee-match!

Voor de tweede keer deze week troffen we onze vrinden van ‘Schwalbes En Pingels’ (geintje natuurlijk), oftewel SEP. Als we een vriendenboekje hadden gehad, had Sep boven aan ons lijstje gestaan. Wij willen Sep versieren met poëzie plaatjes en verkering vragen via geheime briefjes.

Kleine flashback: afgelopen donderdag, hét Kwiek lente toernooi. Een voorbode van weinig goeds. Beide Steeds Hooger dames teams legde het loodje nadat ze verslagen werden door onze vrolijke vrinden uit Delft. Janken bewaarden we voor thuis en het verdriet werd verdronken in de hut. De nacht werd tegemoet gedanst, tafels, stoelen, de middenstip: niets was meer veilig. Ondanks de uitschakeling in de halve finale was het euforie alom. Mannen van Kwiek, wat-een-dag! Het bleef nog lang onrustig aan de Kanaalweg.

Zondag dus. Het kwik rees de pan uit en Piet had met zijn barbecue cijfer ‘een tien’ niets te veel gezegd. En er brandde meer dan de zon deze dag. Het vuurtje in de Steeds Hooger dames Een harten was aan. Klaar om te vlammen. Het was tijd om ons geliefde hoofdveld te betreden en de welgeteld vier grassprieten die er nog op stonden er voor eens en altijd af te schoffelen.

Sep won de tos en koos tactisch voor de andere kant van het veld, de ‘wind mee’ zou hen nog wel eens een handje kunnen helpen. Zou het diezelfde wind zijn die Sio’s kneiter van een schot in de weg zat? In de kruising kaatste de bal terug op de (andere) binnenkant paal, waarna deze op miraculeuze wijze verdween, terug het veld in. Snel daarna lukte het Marije ‘sneller dan haar schaduw’ H. om uit te breken en binnen te schieten. 1-0.

Met onze tongen op de enkels gingen we de rust in. Er waren een aantal factoren die hier het verschil maakte: 10, 20 en 50. Waarom tannen op het strand als je ook alleen bruine knieën kan krijgen? We moesten vasthouden en niet weggeven. De punten moesten en zouden op de Kanaalweg blijven.

Met die gedachte begonnen we aan de tweede helft, die niet heel noemenswaardig meer was. Pogingen op doel van Roos en Nien haalde niets meer uit. Kiep Han hengelde nog ijskoud een bal uit de kruising en voor de show werd er nog wat gestunt voor eigen doel. Met monden droger dan het veld waarop we stonden dropen we het veld af. Eindstand: 1-0.

Opnieuw winst voor Dames Een. We kunnen terug blikken op een prachtige tweede seizoenshelft. Iedereen heeft zich op meerdere vlakken ontwikkelt, op weg om de beste te worden in haar straatje; expert in schijnbewegingen, koningin van de sprintjes, heerster over de vlag, held in de kantine — ook wel Pro Millage. Een team dat inmiddels blijkt te kunnen staan als een huis, maar net zo goed is in ‘de tent afbreken’. Dank gaat dan ook extra uit naar Coachie(s) Martijn en Mies, bestuur, club, mede Steeds Hoogerianen, Lau de (soms) vlagger, maar op deze zondag toch speciaal: Eef en Kees met ijs!

What’s next? Wij piepen er even tussen uit, trekken de wereld in voor een waar trainingskamp waar alle Steeds Hooger kern-aspecten aan bod zullen komen. El Capricio’s slogan zegt alles: ontspanje. Op naar Allicante… waar dat ligt? Van de kaart.