Dames een – Delft vrouwen 1: de samenvatting.
Het is zondag 3 april. Zo’n zondag waar je je dag het liefst zou beginnen met een dansje, het verslag zou kunnen openen met de openingszin van de Teletubbies.
Om half 9 in de ochtend stonden Bianca en Lette als twee stralende zonnetjes de Dames Een bardienst te draaien. De bakkies slootwater vloeide rijkelijk, de witte puntjes gezond gingen als hete broodjes over de toonbank; de vroege gasten kregen een warm welkom door al deze bovengenoemde factoren.
Over factoren gesproken… Met factor 50 op hun bolletjes hadden zich al een hoop Steeds Hoogerianen verzameld rondom het hoofdveld. Was dit in eerste instantie de groep die bij het meubilair hoort, werd dit later aangevuld met de teams die eerder deze dag acte de presence hadden gegeven op de Kanaalweg. Met twee gelijke einduitslagen van het Vierde en het Vijfde was er nog geen punt verspeeld bij Steeds Hooger. Voor de nieuwsgierige onder ons… 2-2 en 3-3, maar ‘het had net zo goed andersom kunnen zijn’!
Het was aan ons. Wij wilde de kers op deze slagroomrijke Steeds-Hooger-zondag-taart worden, mét een drie-punter wel te verstaan. We zagen de krantenkoppen al voor ons: ‘Vrouwen 1 delft het onderspit’… en het mogen duidelijk zijn, die doelde niet op ons, maar op onze tegenstanders, de groen-witten uit, jawel, Delft.
De arbitrage (die volgend seizoen uitgebreid word met vlagster Eef) was er klaar voor en de eerste vijfenveertig minuten gingen in. Dat al het trainen zijn vruchten afwerpt was bijzonder goed af te lezen aan het hoge balcirculatie percentage binnen de ploeg. Er werd, voor Steeds-Hooger-dames-een-begrippen, goed gevoetbald. Sio besloot dit snel te bezegelen met een ‘leuke tik’ tegen de bal, die resulteerde in een heerlijk doelpunt. 1-0.
We hoeven u niet te vertellen onder welke erbarmelijke omstandigheden wij deze zondag-namiddag moesten spelen. Gelukkig zag de scheidsrechter de ernst van de situatie. Hij voelde zich genoodzaakt maar liefst twee keer te appelleren voor een ware drink pauze omwille van het stijgende kwik. Nee, dit fluitje was nog niet voor de rust. Want wij ware alles behalve toe aan rust, wij gingen als een geoliede machine. Nog net voordat we aan de thee mochten knalde Liz de bal op doel — rebound — waarna Rosanne de bal met een parel van een lob zeer beheerst over de keeper van Delft heen stifte. 2-0.
In de tweede helft merkte je dat de uitdrogingsverschijnselen en zonnesteken een ieder parten begonnen te spelen. De vechtlust was hetzelfde, we hadden nog steeds de overhand, echter alles een tandje lager. Ondanks dat had Delft vrouwen 1 niets te vertellen. Onze defensie stond goed, we gingen weer op oorlogspad. Majoor Mo marcheerde met grote passen richting doel en schoot met scherp — op de lat — Nien liep er nog per ongeluk tegen aan, maar een doelpunt bleef uit. Ook Roos, die als de vliegende brandweer ging, kwam nog knap voor, zonder resultaat. Onder het mom ‘drie is meer dan twee’ mikte Sio er nog een in de rechterkruising. 3-0. Klaar.
Zoals dat rocksterren betaamd wachtte er champaign showers — we hadden immers voor vuurwerk gezorgd. Hup het zonovergoten terras op. Waar zo’n tweeëntwintig inmiddels gebronsde goden ons zaten op te wachten, klaar voor felicitaties en bier. Want deze zondag waren wij winnaars: op het veld, in de competitie (van plek twaalf naar elf) maar vooral wat betreft het clubkampioenschap… waar wij nu een prachtige, maar nog hele voorzichtige eerste plaats bezetten. #trots