Dames een – Victoria ’04: de samenvatting.
Twintig maart, een doodgewone zondag zou je denken. Dames een hees zich in de inmiddels befaamde Bokaal krijgerspakken — klaar voor een potje Barca – Juve. Victoria stond op het program, dé nummer twee van onze competitie. Na vorige week nét te zijn ingemaakt door koploper Stolwijk (3-2 red.) hadden we het gevoel dat we in Vlaardingen niet het onderspit hoefde te delven.
Doodgewoon was deze zondag alles behalve. De Steeds Hooger Dames zette namelijk een wereldprestatie neer, nog voordat zij begonnen aan de wedstrijd. Een mijlpaal van jewelste, een ijkpunt in de nu zo’n anderhalf jaar durende Steeds-Hooger-Dames-Een-loopbaan, zou dit een doorbraak zijn? Waar we normaal op zondagochtend nog speelsters van de straat moeten schrapen om aan het ondergrens van 11 te komen ontpopte zich hier een waar mirakel. Nog nooit vertoont: PLUS zestien vedettes op de lijst, klaar om ten tonele te verschijnen en korte metten te maken met Victoria.
Wie the golden sixteen zouden worden, bleek nog even een ‘dingetje’. Door middel van de Excel statistieken van coach en het naleven van de ingewikkelde wiskundige formule ‘trainen = spelen’ kwamen we tot de basis selectie die Victoria 90 minuten lang het leven zuur moest gaan maken. Het eerste vraagstuk was getackeld. In de kleedkamer bleek maar weer dat ieder zo haar eigen problemen had. Een kleine buikloop hier, dikke enkels daar, maar vooral de Sjellac van Iris bleek een punt van discussie. Ier had haar pantykousjes nog niet uitgetrokken, of haar nagels schenen ons tegemoet. Een enkeling ging hierdoor ongeveer met lasogen het veld op.
De eerste winst was al snel binnen, aanvoerster Dee won de tos met vlag en wimpel. Er werd afgetrapt en de diesel motor kwam langzaam op gang. Rustig warmdraaien en vergeet vooral niet voor te gloeien. We raakten op stoom. Voordat wij zo halverwege de eerste helft vol uit ‘in z’n vijf’ gingen, had Victoria er al twee doelpunten in gekieperd. Al is dat niet helemaal zoals het ging. Een gevecht voor doel resulteerde in een eigen doelpunt en de tweede… tja, doordat het verdedigingswerk niet niet op maat was kwamen we hier ook bedrogen uit. Twee doelpunten die duidelijk te wijten waren aan ons ‘veldwerk’. Kiep Han beschermde ons netje namelijk alsof haar leven er vanaf hing en hield het doel potdicht.
Met die 2-0 achterstand gingen we de rust in, maar met een goed gevoel. Want na zo’n 20 minuten was er een onkenbare strijdlust te zien in de ogen van de Steeds Hooger dames. Klaar om over Victoria heen te walsen. In de tweede helft kwamen de Vlaardingse dames niet echt aan spelen toe. Hun speelwijze was ons duidelijk — Victoria’s secret was gekraakt. Bij ons werd er eindelijk gevoetbald en was er zo nu en dan zelfs rust aan de bal te zien, waarna de bal gecontroleerd werd overgetikt. Een aantal keer kwamen we prachtig voor doel, wat poeiers van afstandsschoten en sprintjes waar zelfs een cheeta stijl van achterover zou slaan: het mocht niet baten, want het afmaken bleef uit. Eindstand 2-0.
Het is een geluid wat de laatste weken rondom het veld hangt. CHANGE. Al een aantal weken maken we enorme stappen en laten we zien dat de op een na laatste plek níet de onze is. De ruwe diamant die Dames Een heet word langzaamaan opgepoetst en hier en daar wat gepolijst. Thanks coach Martijn en Mies voor jullie engelengeduld. Stralen op de nummer 1 positie van onze competitie is al lang niet haalbaar meer. Onze pijlen zijn nu gericht op het binnen slepen van de prijs-der-prijzen: het club kampioenschap. Met maar liefst 11 punten bezetten we nu (samen met Steeds Hooger 4) een tweede plek en hijgen we in de nek van Steeds Hooger 5. Mannen, the game is on.
Gri-gra-groetjes!