Het belooft een uitzichtloos seizoen voor Zaterdag 8 te worden.

Zaterdag 11 oktober, een nieuwe matchday voor Steeds Hooger Zaterdag 8. Na de slang van Vlaardingen, Koen Geurs, die ons last minute links liet liggen voor een carrière bij Deltasport een hand te hebben gegeven in de kantine, ging het vizier op de wedstrijd tegen Smitshoek: de Pim010-derby, die er helaas niet bij was omdat hij liever zijn team in de steek laat en twee maanden op vakantie gaat.

De voorbereiding begon goed met het besef dat ik als laatste man in de defensie mijn lenzen was vergeten en dus de wedstrijd moest gaan spelen zonder te weten of ik de bal naar Tim of Tom van Kekem zou gaan passen. Het was een tijd geleden dat zoiets mij was overkomen, evenals dat het een tijd geleden was dat wij als eerste team het veld op waren. Aan de warming-up zou het dus in ieder geval niet gaan liggen. De aftrap was aan ons, ondanks dat Kees, onze gelegenheidsaanvoerder, de toss had verloren. Onze daadwerkelijke aanvoerder, Ouwe, was namelijk later, omdat hij niet onder de plicht van vlaggen bij de wedstrijd van zijn dochter kon uitkomen.

De aftrap werd genomen en al snel werd duidelijk dat wij het op het middenveld lastig zouden krijgen met de snelheid en conditie van de jonge broekies uit Smitshoek. Desondanks werd er gedisciplineerd verdedigd en hielden we het achterin redelijk op slot. Tot het moment dat Mark Galaxy een, volgens hem, onterechte penalty weggaf, want: “ik raakte hem wel, maar niet hard genoeg dat hij zo hoeft door te rollen.” De scheids was het niet eens met dit verhaal, wat zo uit de mond van Joeri de Kamps had kunnen komen, en legde de bal dus op de stip.

Gelukkig, om binnen de vergelijkingen met het Sparta van Henk Fraser te blijven, hadden wij onze eigen witte Maduka Okoye op goal staan in Jesse, die de juiste hoek indook en de strafschop pakte. Dit motiveerde onze doelman om verder een prima pot te keepen, maar de uiteindelijke 0-1 zat zo erg in de kruising dat zelfs onze in-vorm doelman daar weinig aan kon doen. Met deze stand gingen we dan ook de rust in, maar we waren niet getreurd, want het is weleens slechter gegaan.

In de rust was Jan Jaap druk bezig met het wisselschema door te voeren, zodat iedereen een eerlijke hoeveelheid speeltijd zou krijgen. De hoeveelheid verschillende speelminuten werd mij wat veel, maar gelukkig zei Kees tegen mij: “Ik kom er nu in voor jou en dan roep ik wel wanneer je kan.”

Zo gezegd, zo gedaan begon de tweede helft met mij op de bank en Kees en Ouwe centraal achterin. Deze twee grepen bij een aanval van Smitshoek om-en-om half in, waardoor de spits binnendoor erlangs kon en de 0-2 achter de touwen schoot. Voor dit moment had Kees al naar de bank geroepen: “Nog twee minuten!” Misschien was het anders gelopen als we toen al hadden gewisseld. Maar wij gaven niet op! Een mooie actie van Boris zag zijn voorzet geblokkeerd worden en de bal schoot de lucht in. Jan Jaap bleef naar de bal kijken en nam hem in één keer op de pantoffel. Een wereldgoal die je 99 van de 100 keer op de trambaan schiet (chapeau JJ!).

Na de aansluitingstreffer bleven we pompen en hopen op dat ene moment. Dit moment kwam zelfs nog twee keer voor Stan. Helaas zette hij deze kansen niet om in doelpunten, iets waar hij nu nog steeds van baalt. Aan het einde nog een moment waarop Jan Jaap en ik elkaar in de weg liepen, of nou ja… vooral ik Jan Jaap. Maar gelukkig was Jesse nog steeds alert. Dit was helaas wel het laatste moment van de wedstrijd, en de scheids floot af met een eindstand van 1-2.

Volgende week beter; dan kunnen we in ieder geval niet verliezen.