Dames Een: een ode.

Van het concert des levens, heeft niemand een program. Wel wisten we wat ons afgelopen zondag te doen stond: Duindorp thuis. Dit is geen standaard voetbalverslag. Door meerdere (k)opstootjes deze zondag werden we maar weer eens geconfronteerd dat het niet louter liefde is op en rondom de Rotterdamse velden. Scheidsrechter zijn een fluitje van een cent? Helaas niet dus. Daarom deze week een ode.

Alweer drie seizoenen geleden ontstond er een idee. Een gek idee, misschien zelfs een onhaalbaar idee, maar achteraf zeer zeker een magnifiek idee. Een voetbalteam, met vrouwen. Geloof jij het? Er werd getraind in parken en afgelegen velden. Er werd 2.000 keer naast de bal getrapt en we liepen in 100 gaten tegelijk. Toen was daar Steeds Hooger. En later ook: Coachie.

Langs de lijn werd er vast om ons gelachen. Maar zelf lachten wij het hardst. Op het veld, in de trainingen, de grootste lol tijdens de wedstrijden, maar zeker ook daarna. Uitblinkers in derde helft, feesten en partijen. Wij vonden in Steeds Hooger Dames Een iets bijzonders. Een team, met 25 heerlijke ‘wijven’ en een technische staf waar je U tegen zegt. Die stuk voor stuk een druk bestaan leiden. Toren hoge ambities in werk en privé. Die de wereld overvliegen of voor hun gezin zorgen. Die 30 balletjes tegelijk ophouden, al is dat enkel figuurlijk. Die op donderdagavond en op zondag duizend andere dingen zouden kunnen doen, maar er voor kiezen om maar op een plek te zijn: op de club, op het veld, bij elkaar.

Dat alles droop er vanaf zondag. Er stond een team dat voor elkaar wilde vechten. En al kwamen we snel en onnodig op achterstand, de wil om punten op de Kanaalweg te pakken stond als een paal boven water. Mo ‘het kanon’ Salemink maakte haar rentree en mag na deze speelronde – net als Kloek en Iris – weer een streepje achter haar naam zetten. Verder houd ik het kort wat betreft deze wedstrijd. Want wanneer Coachie de Recht je na een gelijkspel (3-3) en twee gemiste pingels op het hart drukt dat dit de beste pot in 2,5 jaar was — weet je dat het goed is.

Speelminuten in de hoofdklasse zullen wij nooit maken. Maar hier wil je bijhoren. Dit is geen dertien in een dozijn voetbalteam. Stiekem allemaal bloedfanatiek wanneer het fluitje gaat. Want wij gaan voor winst. Altijd. Maar: de ene week betekent dat drie punten voor ons, de andere week een goede middag in de Hut. Dit is sporten, ontladen, hoofd leeg maken, samen zijn, (huilen van het) lachen en genieten. En dat bij een prachtige club, met stuk voor stuk markante koppen. Een parel verscholen achter volkstuintjes en een gruwelijke manege. Een verrijking van ons leven.

 

PS. Wat?! Gemiste pingels? Wie dan?
PS1. Iris
PS2. Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt, Britt
PS3. Britt, nogmaals gefeliciteerd met afstuderen en dank voor de borrel! Voor sfeerimpressie, zie bovenstaande foto.