Ode aan een rechtsbuiten

[lead]Schoenen van allerbeste makelij, thermoshirtje strak en fier gespannen over zijn frêle lijf. De Canadese vlag, patriottistisch wapperend op z’n strijdbare, ietwat magere spierbal.
Lichtvoetig, sierlijk, zelfs bijna gracieus bestrijkt hij week na week de rechterflank.
Lange pass, tegenstander hijgend in z’n nek, toch erachteraan, schouderduw, schermutseling, bal kwijt, blessure geveinsd en terug op de bank.
Jaar na jaar, week na week, vol goede moed altijd present, dat is onze wonderdokter, wonden helend bij elk tranendal.

Terugkomend van een blessure, weer dartelend over het veld, z’n sluike, donkere manen dansend en plakkend op z’n beleerde hoofd. Werkend, sjouwend, sjokkend maar nooit en te nimmer scorend.
Slechts zelden speelt hij hele wedstrijden, de ene keer is het zijn kwetsbare gestel, het andere moment de vrouwelijke verplichtingen. Maar in de meeste gevallen cijfert hij zichzelf weg, is hij dienstbaar voor wie ook maar iets van hem vraagt, is hij de kracht op de achtergrond, het makkelijk makend voor de trainer en altijd in het belang van de ploeg.
Zijn haat-liefde-verhouding met de bal werd vervangen door een toegewijde passie, zelfs een liefdesrelatie met de vlag. Wapperend, waaierend langs zijn vertrouwde rechterflank, de vlag ferm in zijn knuist, nog eens drie kwartier voor de boeg.
Soms, heel soms maar vaker, zelfs steeds vaker stond hij daar. Onopgemerkt, zo vrij als een veulen ontving hij de bal. Scoren was al gedaan alleen het schot moest nog gelost worden. Zijn team, gevangen in hoop en vrees keek dan bevroren toe, de één al juichend de ander vol berusting over het Lot van Dr. Phil, elke kans de grond in borend.

Maar toen opeens, uit het niets, zijn moment. Uit tegen De Rotterdamsche Leeuwen, plots stond het veulentje vogelvrij. Kopbal de Raad, lat geraakt, de bal carambolerend terug in het veld, recht voor zijn dure, glimmende kicksen.
“Schiet, goal, doe het, schrijf geschiedenis!” Zijn rechtervoet vol vertrouwen richting bal, de leeuwen voorgoed getemd. Een vleugje hoop, snel verstomd, hoog over, kans verkeken.
Een zondag zoals elke andere. Traan gedroogd, hij zette door, weer in de zestien, voorzet op maat strak over de grond al in de goal gekeken.
De perfecte touch, vol op de wreef, in één tijd genomen. Het beeld stond stil, zou dit ‘m dan zijn, het moment een carrière te fixen.

Totale euforie, iedereen kon het voelen. “Juichen!” als nooit tevoren. Canadian heeft gescoord, Canadian heeft gescoord, vertelt het voort. “Geboren en getogen in Rotterdam, opgegroeid in Canada, groot geworden bij HOV en man van de wereld bij Steeds Hooger 3” moet Theo Reitsma hebben gedacht.
Het hoogtepunt is daar, de wereld staat op z’n kop, de vlag is nu weer terug de bal met Canadian aan de macht.

Gefeliciteerd mijn vriend,

Een bewonderaar

Ps. We wonnen de wedstrijd met 6-3, naast Jeroen Tibboel scoorden uiteraard Michel Salemink en dan was daar de weergaloze, zuivere hattrick van Marfin de Windt. Ook niet onvermeld mag de bijdrage van Ed Tuelling blijven, hij legde het fundament voor dit succes.

Gr Coen