De zware zaterdag van Steeds Hooger 3
Om 10 uur ’s ochtends in de regen tegen de nummer 1. Dit gaat een zware dag worden.
Het is nog donker als mijn wekker gaat. De wedstrijd van de nummer 2 (wij) tegen de nummer 1 (zij) is om 10 uur ’s ochtends ingepland. In de team WhatsApp vraagt iemand of het al is afgelast. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en bedenk dat dit wel eens een zware dag kan worden.
Naar buiten kijken. Regen. Op Buienradar kijken. Meer regen. Een nat pak nog voordat je goed en wel op de fiets zit. Eenmaal op de club kleumende vaders langs de lijn met de handen diep in de zakken kijkend naar kinderen met rode snotneuzen die in koude kluitjes over het veld hollen. ‘Je moet zo voetballen?’ vraagt één van hen. ‘Jij liever dan ik, het gaat zo nog harder regenen.’ Ook hij weet: het gaat een zware dag worden.
Te laat van huis vetrokken dus direct de kleedkamer in. Geen tijd voor koffie. Zo’n dag.
Het team rondkijken. Topscorer Guus: afwezig. De tweede topscorer Jochem: afwezig. De topscorers van de eerste seizoenen Luc en Piet: afwezig. De aanvoerdersband: door Bart mee naar huis genomen dus: afwezig. Het gaat een zware dag worden.
Ik probeer de moed erin te houden. ‘Dit is de eerste keer dat ik een wedstrijd van de nummer 1 tegen de nummer 2 speel!’ roep ik tegen de jongens die er wel zijn. Keeper Iren reageert: ‘Het gaat direct je laatste worden!’ Centrale verdediger Gijs begint heel hard te lachen en vleugelspeler Ties Klapwijk kijkt me meewarig aan. Van de twaalf spelers gaan er twee naar buiten voor een warming up. De rest zit zwijgend naar de stromende regen te kijken. Een diep besef daalt over het team neer: dit gaat een zware dag worden.
De tegenstander. Veertien fitte boys uit Ommoord met een trainer. Ik herhaal: met een trainer. Een man die tactische aanwijzingen schreeuwt naar zijn 5e klasse West II poule 13-team en giftig van zijn bank opspringt als de scheids in de vierde minuut een ingooi de verkeerde kant opgeeft. Ik kijk hem aan en weet: dit gaat een zware dag worden.
We houden aardig stand, maar na 25 minuten tekent Ommoord na een mooie combinatie aan de linkerkant voor de terechte 0-1. De doelpuntenmaker reageert als Maradonna na zijn 3-0 tegen Griekenland op het WK van 1994 (zoek maar op). Ik kijk naar de kant, waar letterlijk nul mensen staan te kijken, ik kijk naar de tegenstanders, die het doelpunt als team vieren en elkaar gelukkig in de armen vallen, ik kijk naar hun trainer, die dingen roept als ‘Dat wil ik zien!’ en ‘Gewoon ons spelletje blijven spelen!’ en ‘Scherp blijven, ook achterin!’ en ‘Nu doorbijten!’ Ik weet nu zeker: dit gaat een zware dag worden.
En een zware dag werd het. Eindstand: 2-4. Voor de meelezers die dachten dat Steeds Hooger Zaterdag 3 dit jaar wel eens kampioen zou kunnen worden: welnee joh. We staan weer met beide beentjes aan de grond.