Het belooft een prachtig seizoen te worden voor zaterdag 8

Wat een heerlijke namiddag, zo laat in september, terwijl de herfst al zachtjes op de deur klopt. De prachtige toegangsweg naar ‘ons cluppie’ slingert dwars door het kleine ecologische meesterstukje dat Melanchtonpark heet. Buurtbewoners laten er hond of kind uit, en van verre voel je al dat het een bruisende zaterdag gaat worden: auto’s geparkeerd tot halverwege het Erasmuspad.

Bijna onvoorstelbaar dat het park pas later aan de sportfunctie is vastgegroeid; de twee zijn inmiddels naadloos. Begin jaren zeventig aangelegd onder het motto ‘terug naar de natuur’ — en dat merk je. Speelse paden, hoogteverschillen, bruggetjes, stapstenen, telkens weer een andere begroeiing. Het zicht op de omliggende huizen is bewust getemd met elzen, esdoorns, eiken, beuken en knotwilgen. Daardoor krijgt alles iets besloten, iets bosachtigs. Zelfs de staartmees voelt zich er thuis.

Goed, terug naar de waan van de middag. In de spiksplinternieuwe kantine stuiteren de herfstkleuren me tegemoet; het enige wat je uit die najaarsroes haalt is de bittere geur van vooruitgang. En de leegte. Die immense leegte. Ik ben wat laat, mede door het zoeken naar parkeergelegenheid, en dus staat iedereen al buiten. Het geeft de mens wat tijd om te reflecteren, daar tussen de met whitewash afgewerkte houten panelen – de natuur naar binnen halen – besef ik me hoe ik dit gemist heb de afgelopen maanden: met die jongens de natuur in.

De eerste stappen op het veld voelen vertrouwd. Onder het grasgroene gras doen de zwartrubberen korrels hun werk en waan je je even op daadwerkelijke zoden. Dwars over het hoofdveld naar de nieuwe aanwinst waar kortgeleden nog die gek vertrouwde bouwkeet stond met gezamelijke douchejes en iets wat door moest gaan voor een kantine. Hoe weinig heeft een mens eigenlijk nodig. Ongemakkelijk spring ik door de doorgangetjes in het hekwerk, doe je dat met twee benen tegelijk of hoort er een huppeltje bij? Ook die gedachten voelen vertrouwd. Ik hoor nog net waar ik moet staan voordat we aftrappen. Terwijl ik me vergaap aan de roodgele kruin van de eik achter de goal van de tegenstander, ligt aan de andere kant de bal er al in. Ook vertrouwd.

Het wordt die middag 7-2. Hermes loopt met drie punten op ons uit. We treffen na de wedstrijd Paulus in de kantine, hij was bij een feestje van zijn stiefvader en diens zwager.

Heerlijk dat het seizoen weer begonnen is.