Recklinghausen 5 krijgt met hulp van Lex Steeds Hooger zaterdag 8 eronder.

In het voetbal wordt vaak gezegd: de tegenstander staat in deze ambiance al met 1-0 achter. Wij begonnen de ijskoude, natte lunchwedstrijd in Pernis met een 3-0-achterstand. Van inspirerende voetbalomstandigheden was geen sprake. Grijs, grauw en deprimerend.

Sterker, aan Pernis (lees als ergernis) is op zich niks mis. Pernis is rustig, gemoedelijk, heeft veel groen en een interessante waterkant. De conclusie vooraf in de kantine: maar niet op een zaterdag gehuld in een natte grijze wolkensluier en 35,4 graden Fahrenheit. Dan lijkt Pernis verdacht veel op Recklinghausen, een godvergeten oord in het Ruhrgebied.

Als wij de omstandigheden buiten dit verslag laten, ging het aan het begin van de wedstrijd best wel lekker. We jaagden onze tegenstander af en kwamen twee keer op voorsprong. Pernis staat bekend om zijn bloeiende verenigingsleven en zijn enthousiaste lieve 4900 -1 bewoners. Ze deden er alles aan om het ons naar de zin te maken. Was na de fijne beginfase de tank leeg? Of was de op Lex Immers lijkende scheidsrechter de schuldige?

Immers speelde een dubieuze rol bij de 2-2. Gelegenheidsdoelman Philip ‘Barthez’ van Es werd bij een corner door een Pernis-speler in een houdgreep gehouden, waarna de bal in de verre hoek vloog. Maar het doelpunt werd toch goedgekeurd door ‘look a like’ Lex, die trots vertelde dat hij in het eerste elftal speelt. Welke sport Lex in zijn vrije tijd beoefent zal tot in lengte van dagen een goed bewaart geheim blijven.

Hoe dan ook: we waren geknakt. Het gevolg: nóg een tegengoal voor rust. Een furieuze teamcaptain Sjoerd hield het daarna niet meer. ‘Ik ben helemaal klaar met deze gasten. Slappe hap’, riep hij zijn medespelers toe. Later dronk Sjoerd een biertje met ‘deze gasten’. Eind goed al goed.

De donderspeech en het vloeken op de scheids (die in de rust vrolijk de hand van spelers van de thuisclub schudde, maar zei onpartijdig te zijn…) mochten niet baten. We incasseerden nog twee goals, mede omdat Mike eruit werd gestuurd voor schelden, terwijl hij geen scheldwoord had gebruikt. Eerder had arbiter Immers het woordje ‘sorry’ al als onacceptabel bestempeld, al mocht Mike blijven staan.

Philip zat op dat moment al niet lekker meer in de wedstrijd. ‘Iemand was telkens bezig om tussen m’n benen te komen’, zei Philip. Onduidelijk is wat Philip daarmee bedoelde. Om ook Lex hiervan de schuld te geven, ging zelfs Stan te ver.

Voor Mike was het al geen fijne wedstrijd, maar zijn grootste teleurstelling volgde in de kantine. In Pernis is op een grijze, grauwe en deprimerende zaterdag weinig te beleven, dat mensen maar massaal broodjes bal blijken te gaan eten bij de plaatselijke voetbalclub. Voor Mike was er daardoor geen broodje bal meer te krijgen. Pernis staat automatisch laatste op de broodje bal-ranking.

Een schrale troost: een speler van Pernis vertelde bij het wachten op zijn patat dat zijn team bij thuisduels altijd in het voordeel is. Spelers van Pernis hebben ‘Immers’ altijd het zonnetje in huis.

Deze strijd was simpelweg niet te winnen.