Dames 1 – Football factory: Ons onfeilbare spelen

Zondagochtend. 08:15.
Daar zijn we weer! De derde competitiewedstrijd gaat om 10:00 van start in Leiden, waar ze net het laatste restje hutspot van het Leids ontzet van de stoep hebben geschraapt. Ontzet zijn wij ook. Hoe kan je in de lieve vrede, 445 jaar na bevrijding van de Spanjaarden een wedstrijd om 10:00 inplannen?

[hr style=”solid|dash|dot”]

Informatieve tussenalinea
De eerste competitiewedstrijd hebben we verloren. Deze was zo weinig inspirerend dat ik niet eens de moeite heb genomen om de pen op te pakken. De tweede wedstrijd werd gelijkspel. Toen was ik te lui. Deze wedstrijd zou winst uiterst welkom zijn. Niet alleen omdat we dan onze clubnaam de gepaste eer aan doen, ook omdat we de smaak van victorie, gevoelsmatig al 445 jaar, niet meer hebben geproefd.
[hr style=”solid|dash|dot”]

Aangekomen op locatie blijven we, langer dan er legaal uitziet, zitten in de stilstaande auto. Ik kijk nog eens op buienalarm. De laatste tijd betrap ik mij er vaker op dat buienalarm betrouwbaarder lijkt dan de achterhaalde methode van het kijken door een raam. Regent het echt nog? Ja, het regent echt nog. Kijk maar, een piek van 4,5 mm. Een snelle scan toont ons een verlaten parkeerplaats, afgezien van een figuur in de vorm van een komma die zich snel door de 4,5 mm voortbeweegt. De komma passeert een fietsenstalling die me doet denken aan het exemplaar op mijn middelbare school, maar dit keer zonder muilende pubers en verstopte bessenjenever.

Na 7 rondjes om het complex heen te hebben gelopen is de juiste kleedkamer gevonden. We blazen nog nét niet op de ramshoorn en enteren het heiligdom met vloerverwarming. Blijkbaar moesten ze ergens op compenseren want het veld ziet er daarentegen beroerd uit. Je kent het wel: zo’n stroef en platgeslagen kunstgras tapijt waar jonge studentes, van bijvoorbeeld Football factory, waarschijnlijk als hindes overheen dartelen, en wij achterblijven met gekneusde gewrichten.  Maargoed, dat is allemaal slechts uiterlijk vertoon. Wij moeten het voorál hebben van ons zeer matig strategisch inzicht, de bekwaamheid om snel aandacht te verliezen en de focus op de HJ’tjes die we na afloop gaan drinken. 3 pijlers die ons tot nu toe al 1 punt hebben opgeleverd.

Toch voel ik aan m’n water dat we vandaag gaan winnen. Raïssa voelt dat ook. Ze is speciaal komen opdagen om enkel en alleen te vlaggen. In de regen. Om 10:00 ’s ochtends. In Leiden. De loyaliteit! Als iemand van de club kan beitelen, bij deze een aanvraag voor een klassieke buste van ons Raïssa om op de stamtafel in de hut neer te zetten.

We beginnen de warming-up extra vroeg om scherp aan de wedstrijd te beginnen en staan na 10 minuten 1-0 achter. Normaliter starten we dan ons rouwproces en laat de gelijkmaker een tijd op zich wachten, maar nu hebben we Kloek en Liz in de basis staan. Terwijl de rest van het team nog in de ontkenningsfase zit geeft Liz een steekpaas op Kloek, Kloek kapt, legt de bal voor haar linkerbeen en schiet deze daarna in de rechterhoek van het doel. Onze ontkenning zet zich om in bezieling en er begint een totaal andere wind te waaien. Kloek en Liz waren precies die dubbele espresso die we nodig hadden.
Niet veel later vuurt Esmee v. Dalen een schot richting de keeper die deze nog net weet weg te stoten. Maar stoten is niet klemvast, dus de bal komt in de voeten van Kloek die deze behendig meeneemt naar de achterlijn. Dan volgt een vrijwel onmogelijk schot waarin ze de bal vanaf de achterlijn zo het doel in weet te krullen. Ans loopt de bal voor alle zekerheid nog wel het doel in, dus deze komt volgens de regels op haar conto te staan.

Ook in de tweede helft blijven we vurig doorspelen. Het is nog een paar keer spannend als we de bal in de defensie kwijtraken en Football factory kansen krijgt. Gelukkig is onze keeper een superheld en is hun keeper maar een mens. Sam plukt alle ballen, met gevaar voor eigen onoverwinnelijkheid, voor de voeten vandaan en ramt deze moeilijk hard het veld weer in. Keepertje FF weet er slechts een flut uittrap uit te persen die regelrecht bij Esmee vd Hoek terechtkomt. Esmee ziet haar kans schoon en kaatst de bal meteen terug over de lieve meid heen. 1-3!

Wanneer de 90e minuut nadert en de bank klaarstaat om juichend het veld op te rennen, besluit Winnie dat het nog niet genoeg is. Ze vecht, draait en dribbelt zich tot de 16 en weet een schot te lossen. Deze wordt ergens geblokkeerd en de bal rolt richting de achterlijn. Ik hoor iedereen unaniem denken ‘die gaat achter’ en de hoofdjes draaien zich weg, weg van onze spits die een doorbijtertje is. Uit het zicht van 21 spelers plukt ze de bal toch nog van de achterlijn. Er wordt geschreeuwd “hij is nog iiiiiii-hiiiiiinnnnn” maar het mag niet baten, Winnie schiet op de valreep vanuit de draai nog een prachtige 1-4 binnen.

Wat een wedstrijd, wat een vechtlust, en bovenal: wat een heerlijk gevoel om eindelijk weer eens 3 punten binnen te hengelen!