Dames Een op voetbalkamp.

Vrijdag 06.25 uur. Een record. Nog nooit vertrokken Dames Een zo vroeg voor een uit-wedstrijd. Na twee seizoenen onze naam eer aan te doen, door hoger te eindigen in de eindklassering, was het tijd voor het echte werk. Steeds Hooger is een lifestyle, een die de Jetset die Dames Een heet dit weekend maar weer eens extra kracht bij heeft gezet door op het vliegtuig te stappen.

Met een behoorlijke greep uit de selectie vertrokken we met spelersbussen en privé chauffeurs richting Eindhoven, waar de Steeds Hooger jet al op ons stond te wachten. De Spaanse zon blonk ons tegemoet, net als de tandpasta glimlachen van de cabincrew van de budgetmaatschappij waarmee we vlogen. Trolleys gepakt vol voetbalschoenen en roze sokken tussen de benen. Bikini’s en knettervet niet te vergeten. Een enkeling had haar chillpanty zelfs ingepakt, want: ‘zo hoef je in ieder geval niet na te denken over welke sokken je aan doet’. We vertrokken immers richting regionen waar de 30 graden aangetikt kon gaan worden.

De tijd vloog en wij ook. Zo’n 2 uur later landden we veilig en wel. Met twaalf man sterk zetten we voet op Spaanse bodem. One small step for man, one giant leap for mankind. Het voetbalkamp was begonnen. Dit kon zomaar eens Alicante op gaan.

Er was een groots onthaal. Trainert Mies, voorzittert S. Fissa en D-Hole himself stonden al te shinen op de Kiss and ride. Na wat geklauter en ge-apenkooi door de Landrover van Dennis werd de safari tocht richting het Sax ingezet. De moeite waard, want na een half uur werden we geconfronteerd met iets waar we al zo lang naar uitkeken: El Caprichio. Er vielen wat kreten als ‘oh!’ en ‘wauw!’, maar de meerderheid viel vooral even stil. Omgeven door heuvels en amandelbomen was daar ineens een klein, bontgekleurd paradijs. Een paradijs met zwembad, koelkasten die zichzelf leken te vullen met bier en wijn en heel veel lekkere hapjes. Maar er was meer. Er was ook Renata, Dennis en Henk: drie heerlijke Rotterdamse zielen met wie wij ons 4 dagen lang in de handjes mochten knijpen. Om het gezelschap compleet te maken was daar ook nog René. Wie?! Sticka aka El Stokko natuurlijk.

Het trainingskamp stond op het punt om uit zijn voegen te barsten toen we ’s avonds mochten aantreden bij Ciudad Deportiva. In onze roze sokken gehesen, traden we aan. Klaar om de Spanjaarden te laten zien, waar ze zo dol op zijn: Cruyffiaans Hollandse School voetbal. We voelde ons snel thuis, iets wat waarschijnlijk komt omdat er op het betonnen veld net zo veel gras te bekennen was als op onze thuis-mat. De Spaanse zon die langzaam aan verdween achter de heuvels — de immer sierlijke Dames Een die over het veld denderde. Alle sportiviteit werd afgeblust met een handjevol ijskoude Cervesas per persoon, waarna er nog een kleine derby werd gespeeld tegen een groepje Saxisten. Tikie takkie voetbal en een hoop bluf. Gewaand in Real en Barca shirts was vooral hun voetenwerk een Messi. Eindstand: Nederland – Spanje WK 2014 en een aantal gekrenkte Spaanse Ego’s.

Er gebeurde meer sportiefs. Steeds Hooger mountain, gelegen achter ons droomverblijf, werd de volgende ochtend get-rots-eerd. Een ongebaande weg naar boven, omringd door vegetatie waar Dewi ons gelukkig het een en ander over kon vertellen. Op de top, nog net onder de boomgrens, stond niet zomaar een boom op ons te wachten. Pikhouwelen en hoge sokken, her en der een dorre struik. Halverwege was het one man down, maar de rest van de selectie zette haar beste beentje voor. Een barre tocht waar grenzen opgezocht werden, om ze vervolgens te verleggen. Na een ruim kwartier stonden we boven.

De rest van ons verblijf stond in het teken van bijkomen. Er was niet alleen afgelopen 24 uur hard gestreden en gepresteerd. De eeuwige dorst die heerste na dit tweede seizoen moest gestild worden. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Het legen van de bodemloze koelkasten en tapasschalen werd voor 4 dagen ons levensdoel. Klokslag twaalf aqua joggen en daarna buikspierkwartier. Oh nee! Liggen aan het zwembad, omdraaien. Voor één weekend mochten we onze eigen positie kiezen en al snel bleek er unaniem een favoriet te zijn: de zee-ster.

In de avonduren werd onze voetbalkennis bijgespijkerd tijdens de Champions league finale. Gebronst als Ronaldo himself besloten de Dames Een voor de verandering deze keer niet het zwembad, maar het bruisende nachtleven van Sax in te duiken. Geheel in teken van ons voetbalkamp werden nieuwe schijnbewegingen getest op de dansvloer. De een probeerde de eerder in het seizoen vertoonde ‘vallende zwaan’ van SEP, de ander was vooral druk met het ontwijken van de laser. Het moet een prachtig schouwspel geweest zijn. Navragen kon niet, want de enige twee andere mensen die er waren spraken enkel en alleen Spaans.

Ondertussen ergens in Sax: negen waggelende schepsels die het zwaar hadden met de weg naar boven. Drie uur ’s nachts, geen hond op straat. Een kleine drie kilometer door de straten en zandwegen van Sax zouden ons weer richting het beloofde land El Capricio leidden. Een tocht der tochten, waar om de minuut een kreet als ‘ik ben takkenlam!’ klonk. Geen Uber of taxi te bekennen. In de verte een kruising en twee auto’s die er overheen schoten. Als een film scenario werd er instinctief op de auto’s afgerend, dit moest en zou onze redding zijn. En ja hoor! Opper gastvrouw Renata voelde het al aan haar water en stuurde René ‘Chocolate’ Stok en D-hole op pad met de missie ons te vinden en voor goed terug te brengen. Het is dat onze lichamen elke druppel vocht nodig hadden, anders hadden er tranen van geluk gevloeid. Een gevoel wat het gehele weekend eigenlijk samenvat.

Dennis en Renata, bedankt voor dit prachtige weekend. Jullie lijken het gastman en -vrouwschap uitgevonden te hebben. Volgend jaar keren we terug en bouwen we eigenhandig standbeelden van jullie bovenop Steeds Hooger Mountain. Henk, Vis, Sticka, Martijn en Mies jullie zijn de shit en hebben dit meiden offensief met verve begeleid en waar nodig ondersteunt. Chicks…. voor jullie heb ik geen woorden. Thanks voor het lachen, de nieuwe tegel wijsheden, goede en minder goede adviezen. One love.