De gele kanaries van zondag 3 spelen inmiddels alweer 10 seizoenen samen. Eerst 4 jaar bij HOV/DJSCR alias FC Klein Alfabet en nu alweer 6 bij Steeds Hooger. Dankzij ons gebrek aan talent en onze overcompenserende inzet hebben wij een  hoop kolderieke en niet om aan te gluren wedstrijden gespeeld. Zondag was er weer zo één. Met een een overvolle ziekenboeg is het al weken behelpen. Gelukkig waren we dit keer met 15 man. Nou ja, 14,5. Marf besloot een “Aadje” te doen en kwam direct door vanuit het Keilecafe. Maar u weet wat ze zeggen: ‘beter een halve Marf in het veld dan een hele op de bank.’

Nou moeten wij niet denken dat we het enige ploeggie zijn met rariteiten en problemen. Tegenstander Oliveo kwam aanhobbelen met slechts 9 man. We gingen intern in beraad. Een greep uit de notulen:

“Mot dit echt, tegen 9 man. Had ik beter in m’n nest kenne blijven legge?”
“Gaan er toch 2 van ons naar hunnie? Dan hebben we tenminste tegenstand.”
“Wel de 2 slechtste dan. Rrruuu …….. uuuhhhh?!? Nou ja, sowieso wel 2 kakkers.”
“Laten we ze eerst ff wegspelen, dan kunnen er in de rust altijd nog 2  naar hun toe.”
“11 tegen 9,  dat is hun probleem, we hebben tot nu toe 2 wedstrijden verloren dus die 3 punten kunnen we goed gebruiken.”

Volgens goed democratisch gebruik werd er gestemd en ging dit normaal gesproken zeer sociale team voor het eigen gewin. Alle principes hebben zo z’n grenzen zullen we maar zeggen. ’11 tegen 9, kom maar op, wie zijn ze dan?’ Een voetbalcliché, wie houdt er niet van, zegt dat spelen tegen 10 man vaak juist moeilijker is dan tegen 11. De tegenstander doet er namelijk een tandje bij en gaat achterover leunen, loerend op de counter. Maar goed, wij speelden dus tegen 9, dan gaat die vlieger toch niet op? In de stromende regen zochten we vol zelfvertrouwen en met een ietwat mindere inzet naar openingen. ‘Er moeten er sowieso, altijd 2 vrijstaan’ was de wiskundige conclusie van velen. Toch werden die maar niet gevonden.

Halverwege de 1e helft pakte gelegenheidskeeper Van Leeuwe een terugspeelbal klem. Nu zijn we van het positief coachen en dus willen we het ‘klem-gedeelte’ van deze zin graag uitlichten. ‘Goed gepakt keep’. Een kniesoor die zich druk maakt om het feit dat de bal van een medespeler kwam. Laat die kniesoor nou net de scheids zijn: ‘indirecte vrije trap’ besliste hij. Terwijl Stef vanaf de ene paal zijn timmermansoog aan het werk zette om een onneembare muur te metselen, plaatste de vrijetrappenspecialist van Oliveo de bal tegelijkertijd  in het zijnet bij de andere paal: 0-1. Tegen 9 man. Ik herhaal, tegen 9 man.

Kwamen wij dan helemaal niet aan aanvallen toe? Tuurlijk wel, binnen enkele minuten kregen we een strafschop, dan maar zo. Spits Verschuren ging achter de bal staan en u moet weten dat hij het liefst scoort met een ‘stiffie’. Sterker nog, we vermoeden dat hij helemaal niet kan schieten. Elleboog op tafel, Jack in the Box, stift. Panenka was er niks bij. Toch produceerde hij een, soort van, schot. U raadt het al: mis. De Wet van Murphy, in het voetbal beter bekend als: “why always me” (Balotelli, 2011), trad in. Een mooi excuus om deze achterstand mee te verklaren. De lat stond tot overmaat van Murphy óók nog eens de gelijkmaker in de weg.  Bij een stand van 0-1, tegen 9 man ik herhaal tegen 9 man, gingen we de rust in.

Met 4 wissels ging het na de thee stukje bij beetje beter en kwamen de kansen. Lat, paal, maar de bal ging er niet in. Ook een 2e strafschop werd vakkundig gemist, ditmaal door voormalig topspits Ashwin Hoebdar. 0-1 dus, tegen 9 man ik herhaal tegen 9 man.

De wissels hadden het in de 85e minuut wel gezien, de 3 punten gaan niet meer komen. U moet weten: Veronica Inside is een mild en objectief programma in vergelijking met de ’satire’ die vanaf onze bank komt op dergelijke momenten. Er werd alvast maar een krat HJ gehaald om deze aanfluiting snel te kunnen vergeten. Met 2 man meer, ik herhaal met 2 man meer!

En toen ineens…..Murhpy en Balotelli plots gewisseld, vast en zeker Ratelband in de spitta. Tsssjaaakkkka …….. in de 89e minuut kopte Roel van Leeuwe, jazeker de broer van, de 1-1 binnen. Zou het dan toch? Tssssjaaaakkaa ……  in de 91e minuut kreeg Ashwin de bal, ver buiten de 16. Als in zijn jonge jaren en geloof ons, die liggen ver achter hem, bedenkt hij zich geen moment en haalt goddelijk uit. Dit keer en voor het eerst wél tussen de palen! Met een droomknal beslist hij de wedstrijd. “Gooooaaaaallllll, Hoebarioooooo ………Hoeb, Hoeb, koekoek …….. de Saoto-koning van de cloeb, Hoebarrrrrrioooooo ………. 2-1”.

Kort daarna fluit de scheidsrechter af. 3 punten in de pocket. Wat een makkie tegen 9 man, ik herhaal tegen 9 man. In de 3e helft tonen we ons weer van onze sociale kant, 2 man drinken mee met Oliveo en Steeds Hooger zondag 3 toont gelukkig weer zijn ware gezicht.